Prymat działania nad intelektem: inteligencja znaczy mniej niż myślisz

W panteonie ludzkich cnót intelekt jest często czczony jako szczyt człowieczych osiągnięć. 

Wychwalamy genialne umysły, które ukształtowały nasz świat - od Arystotelesa po Hawkinga - i zakładamy, że ich niezwykła sprawność intelektualna jest kluczem do sukcesu. 

Ale co, jeśli powiem ci, że intelekt, choć przydatny, nie wystarcza do osiągania dużych, wielkich rzeczy? 

Że istnieje inna, ważniejsza cecha, która oddziela prawdziwie utalentowanych od tych jedynie inteligentnych?

Tą cechą jest sprawczość. Zdolność do działania bez względu na okoliczności.

Sprawczość sprawia, że w świecie zachodzi jakaś zmiana. Mówimy wtedy, że rzeczy się dzieją.

To zdolność do przekuwania myśli na czyny, do przekształcania pomysłów w fakty. 

I to właśnie ta cecha, a nie intelekt, ostatecznie decyduje o powodzeniu w prawdziwym świecie.

Wyobraźmy sobie na chwilę dwie osoby: obie równie inteligentne, ale z bardzo różnymi poziomami sprawczości. 

Pierwsza z nich, nazwijmy go Olek, jest błyskotliwym myślicielem, zdolnym z łatwością analizować złożone problemy. Całe dnie spędza na rozważaniu tajemnic wszechświata, zatracając się w myślach i pisząc czasem jakiś wnikliwy tekst. 

Olek rzadko jednak podejmuje działanie - woli myśleć idee a nie je realizować. Wymyślać rzeczy zamiast je robić.

Druga osoba, nazwijmy ją Zuzą, jest równie inteligentna, ale ma zupełnie inne podejście. 

Zuza jest do-erem, twórcą, kreatorem własnego przeznaczenia. Bierze swoje - lub nie, nie robi jej to różnicy - pomysły i realizuje je, przekształcając koncepty w namacalne, rzeczywiste projekty, które zmieniają życie ludzi wokół niej - i jej samej.

Zuza nie boi się podejmować ryzyka, eksperymentować, ponosić porażek i uczyć się na własnych błędach.

A teraz powiedz:

Jak myślisz, kto będzie miał większy wpływ na świat? 

Olek ze swoimi genialnymi, zawiłymi konceptami, czy Zuza, ze swoim zaangażowaniem i motywacją gardzącą okolicznościami intelektualnymi?

Odpowiedź jest jasna. 

Zdecydowanie Zuzy zawsze będzie górowało nad intelektem Olka. 

Mimo całej swojej błyskotliwości, pomysły Aleksandra pozostaną tylko tym - pomysłami. No chyba, że podejmie działanie. 

Bo to właśnie działanie, a nie myślenie, zmienia świat.

Dlaczego jednak tak często utożsamiamy intelekt z sukcesem? Dlaczego zakładamy, że najmądrzejsza osoba w pokoju to ta, która osiągnie najwięcej? 

Odpowiedź leży w naszym systemie edukacji, który kładzie nacisk na wiedzę i zrozumienie, ale często zaniedbuje nauczanie umiejętności działania. 

Uczymy się myśleć, analizować, krytykować, ale nie działać, tworzyć, budować.

Ciąży nam dziedzictwo idealizmu filozoficznego i tradycji arystokratyczno-inteligenckiej.

To poważny błąd. 

W prawdziwym świecie sukces odnosi nie najmądrzejsza osoba, ale ta, która potrafi przekształcić swoje pomysły w rzeczywistość. 

Ile razy zdarzyło ci się narzekać, że jakiś polityk na wysokim stanowisku jest niekompetentny albo wprost głupi? Albo że majętny przedsiębiorca nie jest najostrzejszym nożem w kuchni gdy trzeba zabrać głos?

Ten przedsiębiorca potrafi jednak przekształcić koncepcję, pomysł albo marzenie w firmę, tak jak artysta może przekształcić natchnienie w dzieło a lider - wizję w ruch.

Sprawczość to nie tylko podejmowanie działań; to podejmowanie skalkulowanego ryzyka, eksperymentowanie, uczenie się na porażkach i wytrwałość w obliczu przeciwności. 

Chodzi o bycie proaktywnym a nie reaktywnym. O nadawanie formy okolicznościom zamiast reagowania na okoliczności. O kształtowanie świata wokół siebie, a nie tylko odpowiadanie na bodźce ze środowiska.

I to właśnie ta cecha, sprawczość, jest znakiem rozpoznawczym mądrości. 

W mądrości nie chodzi tylko o to, aby wiedzieć: co robić, jak i dlaczego. Ale by przede wszystkim: robić to. 

Nie chodzi tylko o zrozumienie świata, ale o jego zmianę. 

Mądra osoba to nie ta, która ma największą wiedzę, ale ta, która potrafi przekształcić wiedzę - jakąkolwiek wiedzę - w działanie. A działanie - na powrót w wiedzę o tym, jak działać skutecznie.