Pilność

1. Pilność w zarządzaniu jest bronią. Użyta dobrze, buduje momentum. Użyta źle - niszczy je.

2. Intuicyjnie różnica między szybkością a pilnością jest niejasna. Potocznie pilność utożsamiamy z szybkim działaniem a te, z pośpiechem. A szybkość to ścinanie zakrętów. To presja aby wszystko zrobić na teraz. Ale pilność bez kierunku to chaos. Wypala ludzi. Prowadzi do nieprzemyślanych decyzji. Tworzy ruch bez progresu.

3. Spójrz na zespół, który ciągle jest w trybie kryzysowym. Nie porusza się wcale szybko. Kręci się raczej w kółko. Tonie w bieżączce, tkwi w bagnie ostatnich wydarzeń - niedokończonej pracy i stresujących alarmach. Zespoły, które wygrywają, nie pozwalają pośpiechowi kontrolować siebie. To one kontrolują tempo. Same nadają rytm. Wiedzą, kiedy naciskać, a kiedy czekać. Poruszają się z intencją celu.

4. Prawdziwa pilność nie polega na szybszym działaniu, ale na usuwaniu punktów oporu i redukowaniu tarcia. Pilne jest usuwanie wąskich gardeł, eliminowanie czasu straconego na nieistotne aktywności i skupienie się na tym, co naprawdę ma znaczenie. Pilność nie myli zajętości z postępem. Nie reaguje na wszystko - pilność wcale nie zachowuje się jakby sytuacja była awaryjna. Zła forma pilności to tylko nieefektywność w przebranku pracy.

5. Nie wszystko musi się dziać natychmiast. Wystarczy systematyczne i planowe usuwanie blokerów, które spowalniają egzekucję w jasno zdefinowanym kierunku - i bez tworzenia niepotrzebnego chaosu.

6. Jeśli pracujesz pilnie - to ochrona momentum staje się kluczowa. Momentum nie pochodzi z cięższej pracy. Momentum to efekt akumulacji małych zwycięstw: mądrej pracy i poruszania się prostą ścieżką.

7. Jeśli pilność nie jest decyzją zarządzającego, staje się swoim własnym wrogiem. Wyrodnieje w pośpiech, wymuszony pogarszającą się sytuacją. Zespoły, które to rozumieją, poruszają się płynnie, więc szybko. Te które tego nie rozumieją - wypalają się podpaloną gonitwą.